หวนคำนึงพึ่งรู้ เราสอง
กอดเกี่ยวเทียวประคอง ร่วมสร้าง
ไอรักจักสมปอง ครองคู่ เคียงนา
ฝนหลั่งยังอ้างว้าง เลิกร้างกันไป(๒๙๘)
มินานนักพักไว้ สายฝน
เกิดก่อละอองบน ยอดหญ้า
แสงแดดส่องสายชล งามเด่น
กระทบอกเองอ้า ถักร้อยสายใย(๒๙๙)
เจ็ดสีสันดั่งแย้ม เมฆา
พาดผ่านราวนภา ทั่วท้อง
รักของพี่ฝากหนา จมปลัก
เพียรส่งถึงหอห้อง แด่น้องคนเดียว(๓๐๐)
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
