นี่แหละหนา ยามรัก มักตาบอด
ดีตลอด แม้ว่า คราพลั้งเผลอ
ชี้นกนั้น ว่าไม้ ได้นะเออ
เฝ้าพร่ำเพ้อ ถึงกัน ทุกวันไป
ท้องนภา สดสวย ด้วยปุยเมฆ
ดั่งมนตร์เสก กระจ่าง สว่างใส
ก้อนเมฆน้อย ลอยว่าย คล้ายหัวใจ
จะหาใด สุขเท่า เรารักกัน
พอถึงคราว รักจาง มาขวางสุข
ก็เกิดทุกข์ พาให้ ใจแปรผัน
ฟ้าที่สวย กลับเพี้ยน แปรเปลื่ยนพลัน
กลับเป็นวัน มืดมัว ชั่วข้ามคืน
คนเผาถ่าน
ดีตลอด แม้ว่า คราพลั้งเผลอ
ชี้นกนั้น ว่าไม้ ได้นะเออ
เฝ้าพร่ำเพ้อ ถึงกัน ทุกวันไป
ท้องนภา สดสวย ด้วยปุยเมฆ
ดั่งมนตร์เสก กระจ่าง สว่างใส
ก้อนเมฆน้อย ลอยว่าย คล้ายหัวใจ
จะหาใด สุขเท่า เรารักกัน
พอถึงคราว รักจาง มาขวางสุข
ก็เกิดทุกข์ พาให้ ใจแปรผัน
ฟ้าที่สวย กลับเพี้ยน แปรเปลื่ยนพลัน
กลับเป็นวัน มืดมัว ชั่วข้ามคืน
คนเผาถ่าน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
