จดบรรจง ลงคำ ความช้ำจิต
เรียงลิขิต พิษรัก เป็นอักษร
ด้วยความเจ็บ เหน็บหนาว สุดร้าวรอน
เป็นกานท์กลอน ร้อนรุ่ม เฝ้าสุมทรวง
เพราะหลงรัก ปักจิต พิศวาส
เลยพลั้งพลาด บาดใจ จนใหญ่หลวง
เคลิ้มมนตรา เสน่หา วาจาลวง
หลงติดบ่วง ห้วงร้อน ว่าอ่อนเย็น
รอยแผลใด ไม่บาดแด เท่าแผลรัก
รอยสลัก กักใจ ให้ทุกข์เข็ญ
รอยเคยหวาน ฝ่านช้ำ สุดลำเค็ญ
รอยแผลเป็น เร้นฝัง เฝ้ารั้งรอย
คงมิอาจ วาดฝัน เหมือนวันเก่า
เหลือเพียงเงา เหงารอ ยิ่งท้อถอย
ความระทม ขมขื่น ยังยืนคอย
จนเลื่อนลอย คล้อยเผลอ ละเมอครวญ
เป็นเพียงซาก กากใจ ที่ไร้รัก
รอยซากผลัก รักลา ไม่หาหวน
เหลือเพียงกลิ่น สิ้นไร้ ไฟรัญจวน
ถูกมัดตรวน ครวญคร่ำ น้ำตาคลอ
อักษรศิลป์ สิ้นซึ้ง รำพึงช้ำ
ทรวงระกำ ย้ำลึก จนสึกหรอ
เหมือนโดนกรีด มีดบั่น มาหั่นคอ
ใจนี้หนอ ป.ล. ขอลา...
เรียงลิขิต พิษรัก เป็นอักษร
ด้วยความเจ็บ เหน็บหนาว สุดร้าวรอน
เป็นกานท์กลอน ร้อนรุ่ม เฝ้าสุมทรวง
เพราะหลงรัก ปักจิต พิศวาส
เลยพลั้งพลาด บาดใจ จนใหญ่หลวง
เคลิ้มมนตรา เสน่หา วาจาลวง
หลงติดบ่วง ห้วงร้อน ว่าอ่อนเย็น
รอยแผลใด ไม่บาดแด เท่าแผลรัก
รอยสลัก กักใจ ให้ทุกข์เข็ญ
รอยเคยหวาน ฝ่านช้ำ สุดลำเค็ญ
รอยแผลเป็น เร้นฝัง เฝ้ารั้งรอย
คงมิอาจ วาดฝัน เหมือนวันเก่า
เหลือเพียงเงา เหงารอ ยิ่งท้อถอย
ความระทม ขมขื่น ยังยืนคอย
จนเลื่อนลอย คล้อยเผลอ ละเมอครวญ
เป็นเพียงซาก กากใจ ที่ไร้รัก
รอยซากผลัก รักลา ไม่หาหวน
เหลือเพียงกลิ่น สิ้นไร้ ไฟรัญจวน
ถูกมัดตรวน ครวญคร่ำ น้ำตาคลอ
อักษรศิลป์ สิ้นซึ้ง รำพึงช้ำ
ทรวงระกำ ย้ำลึก จนสึกหรอ
เหมือนโดนกรีด มีดบั่น มาหั่นคอ
ใจนี้หนอ ป.ล. ขอลา...
จรดปากกา ลงกระดาษ กลัวพลาดหวัง
รักเมื่อครั้ง เก่าก่อน นอนผวา
เขียนถ้อยคำ อ่อนหวาน ซ่านอุรา
พลันน้ำตา ไหลนอง อาบสองปราง
ด้วยหลงรัก สลักใน ฤทัยมั่น
ไม่เคยหวั่น สั่นระรัว ให้มัวหมาง
ด้วยรักเร้า เขาเร้น ไม่เว้นวาง
กลัวจืดจาง ว้าเหว่ อยู่เอกา
จะรอรัก หวนคืน แสนกลืนกล้ำ
สุดระกำ หมองเกิน เขินดวงหน้า
จึงตรอมตรม ขมขื่น ฝืนเรื่อยมา
ตัดใจลา ระอาหม่น ทนรอคอย
จรดปากกา เขียนกลอน อ้อนอีกหน
ด้วยรักล้น ทรวงใน ให้เหงาหงอย
เขียนกลอนรัก หนักหน่วง ห่วงไม่น้อย
แม้ไม่หวาน หยดย้อย อย่าน้อยใจ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
