จดบรรจง ลงคำ ความช้ำจิต
เรียงลิขิต พิษรัก เป็นอักษร
ด้วยความเจ็บ เหน็บหนาว สุดร้าวรอน
เป็นกานท์กลอน ร้อนรุ่ม เฝ้าสุมทรวง
เพราะหลงรัก ปักจิต พิศวาส
เลยพลั้งพลาด บาดใจ จนใหญ่หลวง
เคลิ้มมนตรา เสน่หา วาจาลวง
หลงติดบ่วง ห้วงร้อน ว่าอ่อนเย็น
รอยแผลใด ไม่บาดแด เท่าแผลรัก
รอยสลัก กักใจ ให้ทุกข์เข็ญ
รอยเคยหวาน ฝ่านช้ำ สุดลำเค็ญ
รอยแผลเป็น เร้นฝัง เฝ้ารั้งรอย
คงมิอาจ วาดฝัน เหมือนวันเก่า
เหลือเพียงเงา เหงารอ ยิ่งท้อถอย
ความระทม ขมขื่น ยังยืนคอย
จนเลื่อนลอย คล้อยเผลอ ละเมอครวญ
เป็นเพียงซาก กากใจ ที่ไร้รัก
รอยซากผลัก รักลา ไม่หาหวน
เหลือเพียงกลิ่น สิ้นไร้ ไฟรัญจวน
ถูกมัดตรวน ครวญคร่ำ น้ำตาคลอ
อักษรศิลป์ สิ้นซึ้ง รำพึงช้ำ
ทรวงระกำ ย้ำลึก จนสึกหรอ
เหมือนโดนกรีด มีดบั่น มาหั่นคอ
ใจนี้หนอ ป.ล. ขอลา...
เรียงลิขิต พิษรัก เป็นอักษร
ด้วยความเจ็บ เหน็บหนาว สุดร้าวรอน
เป็นกานท์กลอน ร้อนรุ่ม เฝ้าสุมทรวง
เพราะหลงรัก ปักจิต พิศวาส
เลยพลั้งพลาด บาดใจ จนใหญ่หลวง
เคลิ้มมนตรา เสน่หา วาจาลวง
หลงติดบ่วง ห้วงร้อน ว่าอ่อนเย็น
รอยแผลใด ไม่บาดแด เท่าแผลรัก
รอยสลัก กักใจ ให้ทุกข์เข็ญ
รอยเคยหวาน ฝ่านช้ำ สุดลำเค็ญ
รอยแผลเป็น เร้นฝัง เฝ้ารั้งรอย
คงมิอาจ วาดฝัน เหมือนวันเก่า
เหลือเพียงเงา เหงารอ ยิ่งท้อถอย
ความระทม ขมขื่น ยังยืนคอย
จนเลื่อนลอย คล้อยเผลอ ละเมอครวญ
เป็นเพียงซาก กากใจ ที่ไร้รัก
รอยซากผลัก รักลา ไม่หาหวน
เหลือเพียงกลิ่น สิ้นไร้ ไฟรัญจวน
ถูกมัดตรวน ครวญคร่ำ น้ำตาคลอ
อักษรศิลป์ สิ้นซึ้ง รำพึงช้ำ
ทรวงระกำ ย้ำลึก จนสึกหรอ
เหมือนโดนกรีด มีดบั่น มาหั่นคอ
ใจนี้หนอ ป.ล. ขอลา...