สังคมกลอน อ้อนมา พาไหวหวั่น
จำกัดกัน กั้นกีด ขีดว้าวุ่น
เขียนทะลึ่ง นอกทาง เอาอย่างคุณ
บางครั้งลุ้น คำหยาบ ถูกสาปเรา
เขียนสองแค่ สามง่าม ตามถนัด
เขาก็ขัด เคืองแค้น แบนอับเฉา
เรื่องบนเตียง ห้ามเชียว เดี๋ยวมอมเมา
เด็กเล็กเขา เข้าอ่าน ได้ผ่านตา
จักเขียนเรื่อง การเมือง โถเคืองขุ่น
เดี๋ยวพี่เว็บ หัวหมุน ฉุนขึ้นหน้า
ต้องโดนอุ้ม แน่แล้ว จำแจวลา
หลบฉากมา เข้าดง ป่าพงไพร
จำต้องเขียน ชมนก วิหคเหิน
ที่ห่างไกล ความเจริญ เกินรับไหว
ไม่เผ็ดร้อน เรื่อยเปื่อย เฉื่อยแฉะไป
เหนื่อยเมื่อใด ขอหยุดพัก สักห้าวัน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
