พรูเพลงฝนหล่นพร่างบนหางช้อน
เสียงกระป๋องท่องกลอนเทจังหวะ
มวลไม้ใบโบกส่ายร่ายวาทะ
ดินระดะน้ำเนืองเรื่องฤดู
คราเมฆครึ้มห่มเย็นเห็นขยาด
ราตรีพาดเข็มฝนพ่นซ่าซู่
ขณะคนเตรียมกักกั้นกันเกรียวกรู
ยิ้มดอกไม้แย้มสู้มิรู้กลัว
ชมดอกไม้มิหวั่นวันฝนพร่าง
เป็นแบบอย่างบุปผาน่าก้มหัว
แม้อยู่ห่างทางไกลไม่เห็นตัว
เต้นระรัวในหัวใจเมื่อได้ยิน
พรูเพลงฝนลอยผ่านน่านอักษร
มนต์เพลงจรท่องไปในทุกถิ่น
กระป๋อง,ใบไม้,คนและดิน
ต่างก็รินน้ำกล้าฝ่าฝนพรำ...
....ส.เชื้อจันทร์...
๑ ก.ค. ๕๕