นั่งมองฟ้า แลดาว เศร้ายิ่งนัก
ขาดคนรัก เคียงข้าง อ้างว้างหนาว
ในค่ำคืน เด่นดัง บางครั้งคราว
ต้องนั่งหง่าว เหงาใจ ไร้หยัดยืน
เขาจากลา ไปไกล เจ็บใจแสน
อยู่ถึงแคว้น แดนดิน สิ้นสุดฝืน
ละเมอหา ทุกยาม ไม่เคยลืม
ยังเต็มตื้น ฤทัย ฝันใฝ่นัก
เคยนั่งเรียง เคียงคู่ ดูดาวเด่น
ชี้ชวนชม จันทร์เพ็ญ เห็นประจักษ์
ช่างสุขสันต์ ยิ่งแล้ว แว่วคำรัก
สุดจะหัก จิตไป ลืมได้ลง
ณ ที่เก่า คืนนี้ มีเพียงฉัน
นั่งมองจันทร์ เปล่าเปลี่ยว เหี่ยวไหลหลง
หรือว่ารัก เราสิ้น ขาดวิ้นปลง
คอยพะวง ครวญหา น้ำตานอง
อยากให้เธอ รู้ไว้ ดวงใจมั่น
ไม่เคยหวั่น หวิวไหว ให้ใจหมอง
แม้เวลา ผ่านพ้น ยังทนปอง
สัญญาของ ฉันนี้ มิเปลี่ยนแปลง
นั่งมองดาว ที่ราวฟ้า พาเศร้านัก
จากคนรัก มาครึ่งโลก โศกแสลง
ดาวกระพริบ วิบไหว ใจสิ้นแรง
ดาราดาว พราวแสง แห้งแล้งนัก
หวนคิดถึง คืนหนึ่ง ซึ่งคราหนาว
เคยบอกสาว คราวตอน นอนหนุนตัก
เอ่ยคำหวาน ซ่านทรวง ห้วงความรัก
อุ่นไอนัก ถักมาน ผสานใจ
ค่ำคืนนี้ ยืนหนาว ร้าวดวงจิต
ห้วงความคิด ตามติด พิสมัย
ดาราร่วง ห่วงหา ล้าทรวงใน
อยากกลับไป ซบไอรัก บนตักเธอ
ก้าวแรกฯ...
จากคนรัก มาครึ่งโลก โศกแสลง
ดาวกระพริบ วิบไหว ใจสิ้นแรง
ดาราดาว พราวแสง แห้งแล้งนัก
หวนคิดถึง คืนหนึ่ง ซึ่งคราหนาว
เคยบอกสาว คราวตอน นอนหนุนตัก
เอ่ยคำหวาน ซ่านทรวง ห้วงความรัก
อุ่นไอนัก ถักมาน ผสานใจ
ค่ำคืนนี้ ยืนหนาว ร้าวดวงจิต
ห้วงความคิด ตามติด พิสมัย
ดาราร่วง ห่วงหา ล้าทรวงใน
อยากกลับไป ซบไอรัก บนตักเธอ
ก้าวแรกฯ...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
