อยากประดิษฐ์ คิดคำ อันฉ่ำหวาน
เรียงร้อยกานท์ งานดื่น ให้ลื่นไหล
งามกวิน ภิญโญ เยี่ยงโมไนย
เสียดายไร้ เชิงชั้น เชาว์ปัญญา
ฝีมือหย่อน อ่อนด้อย น้อยทักษะ
สัพเพเหระ งุ่มง่าม ตามประสา
ไร้หนทาง สร้างศิลป์ จินตนา
แม้อุตส่าห์ ทู่ซี้ ทุกวี่วัน
ขาดแต้มคู รู้ตัว ว่าหัวทื่อ
ฝืนฝึกปรือ ยื้อตน ทนแข็งขัน
ก็ได้เพียง งูกับปลา หาเท่าทัน
ห่างไกลฝัน อีกมาก เกินลากจูง
สารภาพ ออกหน้า อย่างผ่าเผย
อดีตเคย ตั้งเป้า เอาไว้สูง
ทั้งที่ตน เป็นกา หาใช่ยูง
หมายจรูง กวีพจน์ นั้นหมดทาง
วัยถอยหลัง เข้าคลอง สมองฝ่อ
เขียนแค่พอ หรรษา เฮฮาบ้าง
ผลงานจะ ดี,ด้อย ขอปล่อยวาง
ใครถากถาง ช่างเขา เราพึงใจ
สุนทรวิทย์