เขียนไม่ออก

เขียนอะไร ไม่ออก นั่งกลอกหน้า
         หกทุ่มกว่า เคร่งขรึม เหม่อซึมเซื่อง
         สมองตื้อ เฉื่อยอืด เกิดฝืดเคือง
         มิกระเตื้อง ปรากฎ สักบทกลอน

            แอบผายลม เบาเบา ก่อนเกาตูด
         ยกนิ้วดูด แก้ง่วง ช่วงเหนื่อยอ่อน
         คืนนี้เป็น อะไร ไอ้สันดอน
         นอนก็นอน ไม่หลับ แสนอับจน

            คงเพราะกิ๊ก ตัวดี เธอหนีหน้า
         มิร่ำลา ตัดช่อง พลันล่องหน
         เบนเข็มทิศ บิดลู่ ทิ้งคู่ยล
         ไปต้องมนตร์ คนใหม่ ปลื้มไมตรี

            ถึงคราต้อง อกหัก รักร้าวฉาน
         คนอ่อนหวาน ละเมียด เปลี่ยนเสียดสี
         ทำเอาฉัน รันทด สลดฤดี
         ความรักที่ เพียรปลูก ถูกลบเลือน

            หันมาเห็น ภรรยา นอนอ้าซ่า
         คิดได้ว่า นี่ไง ใครจะเหมือน
         ผู้จงรัก ภักดี แม่ศรีเรือน
         ยิ่งกว่าเพื่อน เหนือกว่ามิตร จิตพันพัว

            รีบดับไฟ ปลุกเมีย มาเคลียเคล้า
         ผลัดกระเซ้า เย้าแหย่ แก้ปวดหัว
         จากนั้นเป็น เรื่องผัวเมีย เขาเนียนัว
         เรื่องส่วนตัว อย่าถาม ห้ามรบกวน

เอ้อ..จริงว่ะ

สุนทรวิทย์