สายฝนโปรย ลงมา จากฟ้ากว้าง
มองนภางค์ เปล่าเปลี่ยว ห่อเหี่ยวไหม
ความเวิ้งว้าง วิ่งสู่ ประตูใจ
อยากให้ใคร คนนั้น หันมามอง
เม็ดฝนตก กระทบ สลบเหมือด
ฤทัยเหือด แห้งโหย ลมโชยหมอง
พากมล หม่นไหม้ ขาดใครปอง
ร่างลอยล่อง ท่องแอบ ให้แสบทรวง
ฝนกระหน่ำ ย้ำหนัก ใจหักหาย
กระวนวาย คล้ายว่า มาจากสรวง
ทุกซอกซบ กลบเกลื่อน ให้เลือนลวง
สี่ห้องกลวง หมดแล้ว ไร้แววจินต์
เสียงฝนซัด สาดซู่ ให้รู้ว่า
คราบน้ำตา หลั่งหยด เกือบหมดสิ้น
ยินเสียงเพลง แว่วดัง คลั่งชีวิน
ใจโบยบิน โหยหา อุราตรม
เธอรู้ไหม เวลา ฟ้ามันร้อง
ฉันหม่นหมอง ครองช้ำ ระกำขม
หวนนึกถึง วันเก่า สุดเศร้าซม
แสนโศกข่ม ทรวงใน ไร้ปราณี
อยากให้เธอ รีบกลับ มารับขวัญ
ดวงชีวัน คอยเรียง เคียงสุขี
ร่วมหอห้อง ปองรัก แสนภักดี
ถึงชีวี สิ้นสุด ไม่หยุดรัก..เธอ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
