ยามจนทนกัดก้อน เกลือกิน
เค็มนักจักชาชิน กิ่นได้
จำหักจิตถวิล ไหวหวั่น
เพียงว่าเกลือเกลือนั้น เค็มแท้ใดปาน(๒๒๗)
มีรสหวานป่านนี้ คงคลาย
หวานซ่านตาลมิวาย หมดต้น
ขมขืนขื่นใจกาย กินต่อ
เหลือแต่ตอตาลพ้น แต่งแต้มตาวตาล(๒๒๘)
เกลือเจือตาลซ่านซึ้ง ตรึงใจ
เกลือบ่เหมือนตาลใด แน่แท้
หากเกลือไม่เค็มไป ดังว่า
คงไม่หาทางแก้ ว่าแพ้ทางเกลือ(๒๒๙)
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
