[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ปู่ริน]

ขอขอบคุณ..คุณพี่ระนาดเอก มา ณ ที่นี้.. ที่นำมาแบ่งปันให้กันค่ะ

อยากบอกว่าชอบมากจังเลยโดยเฉพาะ กลอนบทนี้ค่ะ...

...แล้วสอนว่า อย่าไว้ ใจมนุษย์
มันแสนสุด ลึกล้ำ เหลือกำหนด
ถึงเถาวัลย์ พันเกี่ยว ที่เลี้ยวลด
ก็ไม่คด เหมือนหนึ่งใน น้ำใจคน...

ขอบคุณค่ะ

รัตนาวดี

ขอบขอบคุณ  พี่ระนาดเอกด้วยเช่นกัน
    ปู่...รินชอบบทนี้  ตอนที่ "พลายงามยกทัพไปเชียงใหม่"...ครับ

  " ถ้าแม้นแก้วแววตามาด้วยพี่              จะช่วยชี้ชมไม้ไพรพฤกษา
คิดพลางเดินทางตามทางมา                 ข้ามท่าเขินเขาลำเนาธาร
แลเห็นเขาเงาเงื้อมชะง่อนชะโงก         เป็นกรวยโกรกน้ำสาดกระเซ็นซ่าน
โครมครึกกึกก้องท้องพนานต์               พลุ่งพล่านมาแต่ยอดศิขริน
เป็นชวากวุ้งเวิงตะเพิงพัก                      แง่ชะงักเงื้อมชะง่อนล้วนก้อนหิน
บางใสสดหยดย้อยเหมือนพลอยนิล      บางเหมือนกลิ่นพู่ร้อยห้อยเรียงราย
ตรงตะพักเพิงผาศิลาเผิน                      ชะงักเงินเงื้อมชะงอกชะแง้หงาย
ที่หุบห้วยเหวหินบิ่นทะลาย                    เป็นวุ้งโว้งโพรงพรายดูลายพล้อย
บางเป็นยอดกอดกายตะเกะตะกะ            ตะขรุตะขระเหี้ยนหักเหมือนหินห้อย
 ขยุกขยิกหยดหยอดเป็นยอดย้อย            บางแหลมลอยเหลื่อมสลับระยับยิบ
บางงอกเง้าเป็นเงี่ยงบางเกลี้ยงกลม      บ้างโปปมเป็นปุ่มตะปุบตะปิบ
บ้างปอดแป้วเป็นภูดูลิบลิบ                   โล่งตะลิบแลตลอดยอดศิขริน"
                            สุนทรภู่ : ตอนพลายงามยกทัพไปเชียงใหม่

                                     ครูสอนให้จำสมัยเรียน  หากจำผิดพลาดบ้างขออภัย
                                      ช่วยเสริมเติมเต็มด้วย 
                          ขอขอบคุณคุณครูบังคับให้ท่องจำครับ
                                                          ริน ดอนบูรพา
                                                               ๒๒ มิ.ย. ๕๕