อันอ้อยตาลหวานลิ้นแล้วสิ้นซาก แต่ลมปากหวานหูไม่รู้หาย
แม้นเจ็บอื่นหมื่นแสนจะแคลนคลาย เจ็บจนตายนั้นเพราะเหน็บให้เจ็บใจ
blackbear
....หากสดับ ในคำ ชายพร่ำเพรื่อ
ใจอาจเชื่อ เชยชม ขมขื่นได้
ให้รู้จัก ตัวเอง อย่าเกรงใคร
แม้ลมปาก หวานใส่ ใจต้องเจียม...
รัตนาวดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
