นอนหนาวด้วย พิษไข้ใต้ผ้าห่ม
ร้าวระทม ตรมใจ ไร้ห่วงหวง
มีเพียงเงา เคล้าอยู่ เป็นคู่ควง
คอยปลอบทรวง คนที่ ไม่มีใคร
สายลมพลิ้ว พัดพรม ยิ่งตรมหมอง
น้ำตานอง สองปราง เป็นทางไหล
อ่อนล้าเหลือ ร้าวรอนบั่นทอนใจ
ห้วงหทัย ท้อทับ กับระทม
เสียงฟ้าครวญ ครางครืน สะอื้นไห้
ฉันไร้คน ห่วงใย ใจขื่นขม
โศกสะท้อน อ่อนมาน ต้องซานซม
ฝนพร่างพรม ลมไหว เสียงใจครวญ
มีบ้างไหม ใครสักคน บนโลกนี้
ยื่นปรานี มีมอบ ปลอบกำสรวล
ที่ฝังลึก ตรึกใน เนื้อใจนวล
ด้วยอุ่นอวล ไอรัก สลักตรึง....
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
