แสงตะวัน เคลื่อนคล้อย เลื่อนลอยลับ
ฤทัยกลับ สับสน ดูหม่นหมอง
ฝูงนกกา ถลาลง หลงมัวมอง
ทั้งฝูงชน เนืองนอง จ้องหากิน
พลันอากาศ มืดมัว สลัวหม่น
เมฆลอยวน อลม่าน พานถวิล
ตะวันหลบ คบหาย สลายจินต์
น้ำฝนริน หยดแมะ แปะใบเรียว
ทอดสายตา มองลง ตรงหน้าต่าง
ให้อ้างว้าง เหว่ว้า อุราเปลี่ยว
คิดถึงคน อยู่ไกล ใจซีดเซียว
นอนแห้งเหี่ยว เปลี่ยวปด รันทดใจ
แสงตะวัน เคลื่อนคล้อย เลื่อนลอยลับ
อาทิตย์ดับ อัสดง พะวงไหว
รัตติกาล คืบคลาน รุกรานใจ
ที่หวั่นไหว ไร้แรง แสงตะวัน
บรรยากาศ รอบกาย คล้ายดำมืด
ที่ชาชืด ยืดยาว ปวดร้าวฝัน
เมื่อไร้เธอ ที่เปรียบเป็น เช่นตะวัน
ก็มาชิ่ง ทิ้งกัน ให้เดียวดาย
ขอบคุณ คุณพันทองครับ สำหรับกลอนเพราะๆ
ก้าวแรกฯ...
อาทิตย์ดับ อัสดง พะวงไหว
รัตติกาล คืบคลาน รุกรานใจ
ที่หวั่นไหว ไร้แรง แสงตะวัน
บรรยากาศ รอบกาย คล้ายดำมืด
ที่ชาชืด ยืดยาว ปวดร้าวฝัน
เมื่อไร้เธอ ที่เปรียบเป็น เช่นตะวัน
ก็มาชิ่ง ทิ้งกัน ให้เดียวดาย
ขอบคุณ คุณพันทองครับ สำหรับกลอนเพราะๆ
ก้าวแรกฯ...