อรุณฉานเฉิดฉาย ณ.ปลายฟ้า
สาดแสงทองคล้องนภา พาใจหงอย
เมื่อวิถีแห่งรัก มักเลื่อนลอย
ฉุดใจน้อยคล้อยเคลื่อน เหมือนให้รอ
ลมหายใจบางเบา ที่เข้าออก
มันบ่งบอกว่าคิดถึง คนึงหนอ
ความห่วงใยในรัก ผลักเกินพอ
มันทดท้อเกินกว่าใจ ให้กล้ำกลืน
เสียงนกร้องก้องไพร ให้เซ็งแซ่
ความรักแท้ไร้เสียงขาน ให้พาลขื่น
เหมือนไม่มีที่แห่งใด ให้ก้าวยืน
อกสะอื้นยามตื่นมอง ท้องฟ้าไกล
เสียงเพลงเศร้าเคล้าน้ำตา เพลาเช้า
สายลมเบาบาดลึก เจ็บถึงไหน
ในห่วงหากลัดหนอง ทุกห้องใจ
มิเป็นไรเป็นเหตุผล คน..ยังรอ
bluesky
คืนวันผ่าน ผันคล้อย หลงคอยนับ
เฝ้ารอรับ กลับหม่น ใจคนหนอ
ร้างไร้แล้ว หรือฝัน ปันถักทอ
นั่งใจห่อ เหี่ยวแห้ง แรงโรยรา
น้ำตาคลอ หล่อเลี้ยง เมื่อเพี้ยงพร้ำ
สุดกลืนกล้ำ ช้ำใจ อาลัยหา
เลือนลับลา หรือไร ไม่กลับมา
ให้เหว่ว้า หมองสิ้น จินต์ระทม
แว่วเสียงเพลง หวานซึ้ง คิดถึงอยู่
จะนึกรู้ หรือไม่ ให้ขื่นขม
วันเวลา ผ่านไป ใจยิ่งตรม
อย่าเลิกล้ม จงเยือน อย่าเจื่อนจาง
เฝ้ารอรับ กลับหม่น ใจคนหนอ
ร้างไร้แล้ว หรือฝัน ปันถักทอ
นั่งใจห่อ เหี่ยวแห้ง แรงโรยรา
น้ำตาคลอ หล่อเลี้ยง เมื่อเพี้ยงพร้ำ
สุดกลืนกล้ำ ช้ำใจ อาลัยหา
เลือนลับลา หรือไร ไม่กลับมา
ให้เหว่ว้า หมองสิ้น จินต์ระทม
แว่วเสียงเพลง หวานซึ้ง คิดถึงอยู่
จะนึกรู้ หรือไม่ ให้ขื่นขม
วันเวลา ผ่านไป ใจยิ่งตรม
อย่าเลิกล้ม จงเยือน อย่าเจื่อนจาง
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
