ยายเล่าว่า...

ยายเล่าว่า สมัย ยายวัยเด็ก
กรุงดูเล็ก ทว่า แสนน่าอยู่
ทั่วนคร ร่มรื่น ดื่นคลองคู
ต้นก้ามปู สูงใหญ่ เรียงรายครัน

เพื่อนบ้านมี น้ำใจ ไมตรีจิต
เยี่ยงญาติมิตร พึ่งพา สมานฉันท์
ปรุงอาหาร กับแกง ก็แบ่งปัน
คนยุคนั้น เอาทารย์ มิมารยา

ค่าครองชีพ ประจำ ยังต่ำนัก
ทองคำหนัก บาทหนึ่ง พึ่งร้อยกว่า
ทั้งข้าวสาร เนื้อหมู กุ้งปูปลา
ถูกจนน่า พิลึก ยามนึกไป

อากาศดี ถนน ไร้มลพิษ
รถไม่ติด จอแจ แม้อยู่ไหน
คุณภาพ ชีวิต และจิตใจ
ต่างกันไกล ลิบลับ กับเดี๋ยวนี้

ปัจจุบัน มิเหลือเค้า ดังเก่าก่อน
คนตัดรอน ขนบ กลบวิถี
ความเป็นไทย สืบกัน นับพันปี
ถูกแทนที่ ด้วยสังคม อันงมงาย

ฟังยายเล่า ครั้งใด ได้ข้อคิด
เมื่อพินิจ ลึกไป ยิ่งใจหาย
คนรุ่นใหม่ หลงตัว มั่วอบาย
ต่างวุ่นวาย ฉุกละหุก ทุกชีวิน

น่าเสียดาย เอกลักษณ์ หลักล้ำเลิศ
มาเตลิด หันเหียน เจียนสูญสิ้น
หวังร่ำรวย ตั้งหน้า แข่งหากิน
ความโศภิน สงบ จึงลบเลือน

งกจริงๆ

สุนทรวิทย์