Re: พักยก..ให้น้ำ (เจ็บไข้ ได้คิด)
ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน
23 พฤศจิกายน 2024, 08:33:PM *
ยินดีต้อนรับคุณ, บุคคลทั่วไป กรุณา เข้าสู่ระบบ หรือ ลงทะเบียน

เข้าสู่ระบบด้วยชื่อผู้ใช้ รหัสผ่าน และระยะเวลาในเซสชั่น

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)
 
ผู้เขียน หัวข้อ: พักยก..ให้น้ำ  (อ่าน 101936 ครั้ง)
sunthornvit
Special Class LV3.9
นักกลอนรอบรู้กวี

***

คะแนนกลอนของผู้นี้ 777
ออฟไลน์ ออฟไลน์

กระทู้: 2,076



« เมื่อ: 17 มิถุนายน 2012, 02:51:PM »


ร่า่งเหน็ดเหนื่อย เมื่อยล้า แสนสาหัส
สองมือกวัด ไกวแกว่ง แรงถดหนี
เกิดเจ็บปวด รวดร้าว หนาวอินทรีย์
ตะคริวบี้ ไหล่หลัง เหงื่อพรั่งพรู

ยืนพิงเสา เร่าร้อน อ่อนสะท้าน
เซซมซาน กำสรด หน้าหดหู่
ถลาล้ม จมจุก ขนลุกฟู
หมดท่าสู้ หัวส่าย น้ำลายจาง

เสียงแผ่วเบา เข่าชัน อัดอั้นจิต
พอฉุกคิด สักน้อย เริ่มถอยห่าง
ใคร่อาเจียน เวียนพรั่น สรรพางค์
ปากกาค้าง ว่างกลอน อักษรไทย

บังคับกิน ลิ้นชา หารู้รส
จิบน้ำซด หวานเต็ม เค็มไฉน
เผ็ดหรือกร่อย อร่อยมัน ขมฉันใด
กลืนลงไป หมดสิ้น ก่อนรินยา

หายใจฝืด อึดอัด คัดจมูก
สูดดังถูก หยูกเยียว เย็นเสียวซ่า
จะเหม็นหอม ดอมดม ประสมทา
สิบวันกว่า ไม่รู้กลิ่น ประทิ่นเลย

ยามเจ็บไข้ ได้ป่วย ช่วยรู้คิด
ว่าทำผิด เยี่ยงไร บ้างไหมเอ่ย
ขอลบล้าง สร้างงาม ตามชดเชย
ก่อนร่างเกย ฝังกลบ ซบกับดิน

 เคารพรัก

รพีกาญจน์ 59

หายวัน  หายคืน  ยืนสง่า
ซู่ซ่า  พร้อมรบ  มิจบสิ้น
ไอ้ที่  หดหู่  เหมือนงูดิน
พลันเท่า  คชินทร์  น่ายินดี

แข็ง(แรง)เช้า  แข็งเย็น  ไม่เว้นวรรค
ประจักษ์  ชัดเจน  เป็นศักดิ์ศรี
สร่างโศก  โรคภัย  อย่าได้มี
แต่นี้  ลุยงาน  สำราญเทอญ

 เคารพรัก

สุนทรวิทย์


ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :

รการตติ, รพีกาญจน์, yaguza, sucklife, panthong.kh, --ณัชชา--, ชลนา ทิชากร, D, เนิน จำราย, สมนึก นพ

ข้อความนี้ มี 10 สมาชิก มาชื่นชม
บันทึกการเข้า

Email:
Powered by SMF 1.1.2 | SMF © 2006-2007, Simple Machines LLC | Thai language by ThaiSMF
s s s s s