เมื่อแรกเจอเธอยิ้มอิ่มใจนั้น
กลับไปฝันมั่นหมายจะได้เห็น
ขึ้นวันใหม่ประสบพบเนื้อเย็น
ทำหน้าเป็นยิ้มให้เข้าทายทัก
ไมตรีจิตคิดมอบตอบสนอง
ตามครรลองความมีที่รู้จัก
ความเข้าใจเสมือนนั้นวัวพันหลัก
กลายเป็นรักปักเริ่มสร้างเสริมมา
บ้านไม่กลับบ่อยนี้เพราะมีห่วง
กลัวพุ่มพวงร่ำไห้อาลัยหา
เกิดปากเสียงบ่อยนั้นกับภรรยา
โดนขว้างปาบ่อยครั้งยังจำทน
เพราะบ้านสองของเราเขาก็รู้
ไม่ได้ขู่ดูเอาจริงวิ่งสับสน
ไม้ตีพริกมีดครัวมั่วเวียนวน
มีปะปนเก้าอี้บ้างเป็นครั้งคราว
วันต่อมาบ้านสองจ้องสังเกต
คงมีเหตุกันอยู่เรื่องชู้สาว
อ๋อ! มีเมียแล้วหนาน่าจะยาว
ไม่ทันกล่าวเล่าความตามราวี
ยกกำลังสองของวันฉันก็น่วม
สุดแสนอ่วมเหลือล้ำทำไงนี่
ยอมเจ็บอีกนิดหนึ่งน่าครึ่งปี
สองคนนี้เข้ากันได้ ฉันไชโย.
นพ
16มิ.ย.55
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
