หยาดฝนโปรยร่วงฟ้า มาดิน
มวลนกผกโผผิน ถิ่นด้าว
แสงแลบแปลบชีวิน หดหู่
ดังซู่งูหนูฟ้าว หลบเร้นหนีตาย(๑๗๒)
เจ็บกายหมายบ่ายหน้า ระรัว
เจ็บจิตมิดมืดมัว หม่นไหม้
ลมแรงแช่งหวาดกลัว ตัวสั่น
หนาวเหน็บเล็บจิกไซร้ ยิ่งใกล้เหงาทรวง(๑๗๓)
รวยรวยระรื่นริ้ว เรืองนา
จิตจ่อมตรอมอุรา แย่แล้ว
มีใครใคร่ไหมหนา วานหน่อย
เพียงเพื่อเติมเสริมแคล้ว จักแห้วยอมทน(๑๗๔)
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
