..."ร่มใจ"...

...ร่มใจ...

ฉันเป็นร่มให้เขา.....   ตั้งแต่เช้าจรดค่ำ
กันแดดกล้าฝนพรำ...พอทำได้ก็ทำไป
เขาจะรู้ไหมหนอ...   พอฝนหนักแดดคม
ร่วมมือกับสายลม...   ก้านร่มก็หักได้
ด้ามร่มที่ถือจับ...   เมื่อผ้ายับขาดวิ่น
แดดส่องฝนรั่วริน...   จะมีประโยชน์อะไร
เห็นฉันเป็นแค่ร่ม...   กันแดดคมฝนพรำ
พังแล้วช่างใจดำ...   ทำเป็นขาดเยื่อใย
เอาไปทิ้งกองขยะ...   เกะกะนอนรกพื้น
สิ้นหวังดั่งกองฟืน...   ที่เหม็นหืนควันไฟ
สู้เป็นร่มให้เขา...   แบ่งผืนเงาให้พึ่ง
ผลตอบแทนน่าทึ่ง...   ซาบซึ้งถึงทรวงใน
อุตส่าห์รักผูกพัน...   ทุกวันเฝ้าเป็นห่วง
แต่เขาสิกลับควง...   กับแม่ร่มคันใหม่
ฉันร่มเก่าร้าวราน...   ดวงมานถูกทิ่มแทง
ต้องอกหักอย่างแรง...ทุกข์ระทมตรมใจ
อนิจจา...ชีวิต...   ถูกลิขิตมาแล้ว
พอชำรุดเหมือนแมว...ตายอยู่ข้างต้นไทร
เขาทิ้งลงผืนดิน...   หมดสิ้นความใยดี
ลืมไปเลยว่าเคยมี...   ที่รักชื่อ "ร่มใจ"...ฯ

...ส.เชื้อจันทร์...
๙ มิ.ย. ๕๕
ปล..แรงบันดาลใจจากร่มชำรุดคันหนึ่ง
ที่ถูกทิ้งไว้ข้างๆต้นพิกุลทอง

ขอบคุณภาพจาก..
http://upic.me/i/6x/water-piston-umbrella_gwxbi_48.jpg