นั่งคอยแสง จันทรา เพลานี้
ดวงฤดี ที่โหย กลับโรยขม
มองนภา มีดมิด ให้ปิดปม
สุดระทม ตรมหม่น จึงบ่นไป
โอ้จันทร์เอ๋ย ไยเลย ไม่เคยชื่น
รับกล้ำกลืน ความเหงา เศร้าไฉน
ขาดดาวเรียง เคียงครอง คงหมองใจ
ทำอย่างไร ไร้ที่ จะคลี่คลาย
เห็นจันทร์เจ้า ทีไร ฤทัยปวด
แสนร้าวรวด ข้างใน ใจสลาย
สงสารจันทร์ เคยแจ่ม ไม่แย้มพลาย
รักขาดสาย น้ำเลี้ยง เดี้ยงคร่ำครวญ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
