นั่งกินข้าวคราวนี้ไม่มีเพื่อน
เปิบหนึ่งคำย้ำเตือนเหมือนหวั่นไหว
เดิมทุกมื้อซื้อข้าวทุกคราวไป
จะมีเพื่อนเคียงใจใกล้กายเรา
รสก็จางพลางลิ้นสิ้นสัมผัส
ช้อนตวัดตักอาหารก็พาลเหงา
แม้หายเมื่อยเหนื่อยใจได้บรรเทา
จะกินข้าวนั่งเคล้าเราและนาย
เปิบหนึ่งคำย้ำเตือนเหมือนหวั่นไหว
เดิมทุกมื้อซื้อข้าวทุกคราวไป
จะมีเพื่อนเคียงใจใกล้กายเรา
รสก็จางพลางลิ้นสิ้นสัมผัส
ช้อนตวัดตักอาหารก็พาลเหงา
แม้หายเมื่อยเหนื่อยใจได้บรรเทา
จะกินข้าวนั่งเคล้าเราและนาย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
