สาวดอกจานบ้านทุ่งเข้ากรุงเทพฯ
ไปหนาวเหน็บแรมรอนทุกข์ร้อนหนาว
หรือรุ่งเรืองกระจ่างงามพร่างพราว
ดุจแสงดาวสาดส่องจากท้องฟ้า
เจ้าทิ้งทุ่งนาร้างกองฟางแห้ง
ไปเปล่งแสงพริ้งเพริศงามเจิดจ้า
หรือไปตกระกำนองน้ำตา
ถูกเมฆาหม่นปิดปัดรัศมี
เจ้ายังเป็นดอกจานสีหวานไหม
หรือว่าไปเป็นบุปผาแจ่มราศี
เป็นดาวในสังคมของผู้ดี
ลืมวารีตระการแห่งบ้านไพร
เจ้ายังชอบอาหารจากบ้านทุ่ง
หรือเฟ้อฟุ้งอาหารของหวานใหม่
หลงพิซซ่าฟูเฟื่องในเมืองไกล
หรือว่าใจยังต้องการคืนบ้านนา
ข้าดอกคูณสะกิดด้วยคิดถึง
เจ้าเอวกลึง...อย่าคิด...ว่าอิจฉา
หากเจ้าคิดเลือนลับไม่กลับมา
ข้าสัญญาต่อนี้ไปจะไม่คอย!ฯ
อริญชย์
๑๕/๖/๒๕๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
