เมื่อความรักมลายและหายสูญ
แสนอาดูรร่ำไห้ปวดใจยิ่ง
เธอจากไกลไปลับไม่กลับจริง
มาทอดทิ้งให้ช้ำใจจำทน
คิดถึงเธอเพ้อพร่ำทั้งร่ำไห้
ยอดดวงใจไยต้องทำหมองหม่น
แสนวิโยคโศกเศร้าเหงากมล
ท้อจิตจนกล้ำกลืนสุดฝืนใจ
ยามราตรีมีจันทร์นั้นเป็นคู่
ฉันฝืนดูแสงจันทร์พาหวั่นไหว
จิตเรียกร้องปองหาทุกคราไป
เธอหนีไกลห่างเหินทำเมินชา
สุดอาลัยในรักที่หักหาย
แสนเดียวดายเหตุใดไม่มาหา
ฉันเฝ้าคอยคอยรับเธอกลับมา
เฝ้าตั้งตาคอยเปลี่ยวอยู่เดียวดาย
สล่าผิน
16พค.2554
16พค.2554
ถึงความรักมลายหรือหายสูญ
อย่าอาดูรเสียใจไห้สะอื้น
แม้คิดถึงเพ้อพร่ำทุกค่ำคืน
คงไม่ช่วยให้หายขื่นเป็นชื่นใจ
ถึงวิโยกโศกหนอพ่อเศร้าโศก
ร้องจนโลกธรณีนี้หวั่นไหว
หมายมองจันทร์นั้นอยู่เป็นคู่ใจ
แม่จันทร์ไซร้คงไม่รับนางกลับมา
แม้อาลัยในรักที่จากหนี
จงลุกยืนอีกทีนะพี่หนา
เธอหนีไกลห่างเหินฤาเมินชา
ขอเพียงว่าพี่อย่าท้อก็พอเพียง[/font
]อย่าอาดูรเสียใจไห้สะอื้น
แม้คิดถึงเพ้อพร่ำทุกค่ำคืน
คงไม่ช่วยให้หายขื่นเป็นชื่นใจ
ถึงวิโยกโศกหนอพ่อเศร้าโศก
ร้องจนโลกธรณีนี้หวั่นไหว
หมายมองจันทร์นั้นอยู่เป็นคู่ใจ
แม่จันทร์ไซร้คงไม่รับนางกลับมา
แม้อาลัยในรักที่จากหนี
จงลุกยืนอีกทีนะพี่หนา
เธอหนีไกลห่างเหินฤาเมินชา
ขอเพียงว่าพี่อย่าท้อก็พอเพียง[/font