เจอไม้งาม ยามขวาน นั้นบิ่นแล้ว
เจอดวงแก้ว ช้าไป พาใจหม่น
เจอคนดี ที่รัก ปักกมล
เจอหน้ามน มั่นหมาย เกือบสายไป
เราทำบุญ ร่วมกัน ในวันหล้า
จึ่งต้องลา จากกัน อย่าหวั่นไหว
มาพบกัน อีกครั้ง ดุจบังใบ
แต่หัวใจ ของพี่ อยู่ที่เธอ
แม้จะพบ น้อยครั้ง ก็ยังรัก
มอบใจภักดิ์ เพียงน้อง ปองเสนอ
เก็บน้ำผึ้ง หวานฉ่ำ ไว้บำเรอ
ยามพบเจอ เปรอปรน ดั่งฝนพรำ
เราทั้งสอง หมองหม่น ต้องทนเจ็บ
แม้หนาวเหน็บ เข้าครอง ไม่ร้องร่ำ
ไม่เคยคิด ปลิ้นปลอก หรือหลอกอำ
ขอจงจำ รักพี่ นี้เพียงเธอ
“ไพร พนาวัลย์”
เจอไม้งาม ยามขวาน จวนจะหัก
เจอที่รัก ช้าไป ใจเพ้อเจ้อ
ทั้งฟันฟาง หลุดร่วง ทุกช่วงเบลอ
ทั้งเข่าเออ เสื่อมทรุด สุดบรรยาย
อันที่ตึง กลับหย่อน ไม่ผ่อนพัก
อันที่หย่อน ก่อนจัก ตึงเหลือหลาย
รอยตืนกา หน้าผาก ออกมากมาย
ทั้งร่างกาย เหี่ยวแห้ง แสลงใจ
ผมนั้นสี ดอกอ้อ โดนต่อต่อย
ขอบตาย้อย หย่อนยาน ม่านตาใส
ผิวตกกระ ขรุขระ อุระไกว
พ่อสำลี เม็ดใน ไร้ราคี
สุดปองหมาย ชายเรียง มาเคียงคู่
โปรดรับรู้ แสนคิดถึง ซึ้งเหลือที่
ก่อนจะนอน ขอพร วอนปราณี
ดลฤดี สองเรา ผูกเข้ากัน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
