เฌอเปรียบดั่งร่มไทรซึ่งใบหนา
พวกนกกามาอาศัยได้ส่งเสียง
ฟังสะนั่นลั่นทุ่งมุ่งมองเมียง
มาคู่เคียงเรียงใกล้ใช้ร่มเงา
เมื่อต้นไทรใบหนาถึงหน้าแล้ง
น้ำเหือดแห้งขาดปุ๋ยยังอับเฉา
นกไม่มาคนไม่มองต้องซบเซา
ยืนเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวอยู่เดียวดาย
เฉกเช่นคนเมื่อยามใดไร้ประโยชน์
คุณหรือโทษเร่งรุมซ้ำทำเสียหาย
ขาดที่พึงแม้พึ่งพาแทบบ้าตาย
ถึงวุ่นวายเหมือนต้นไทร...ใบร่วงเอย..
ริน ดอนบูรพา
๑๔ มิ.ย. ๕๕
พวกนกกามาอาศัยได้ส่งเสียง
ฟังสะนั่นลั่นทุ่งมุ่งมองเมียง
มาคู่เคียงเรียงใกล้ใช้ร่มเงา
เมื่อต้นไทรใบหนาถึงหน้าแล้ง
น้ำเหือดแห้งขาดปุ๋ยยังอับเฉา
นกไม่มาคนไม่มองต้องซบเซา
ยืนเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวอยู่เดียวดาย
เฉกเช่นคนเมื่อยามใดไร้ประโยชน์
คุณหรือโทษเร่งรุมซ้ำทำเสียหาย
ขาดที่พึงแม้พึ่งพาแทบบ้าตาย
ถึงวุ่นวายเหมือนต้นไทร...ใบร่วงเอย..
ริน ดอนบูรพา
๑๔ มิ.ย. ๕๕