เจอไม้งาม ยามขวาน นั้นบิ่นแล้ว
เจอดวงแก้ว ช้าไป พาใจหม่น
เจอคนดี ที่รัก ปักกมล
เจอหน้ามน มั่นหมาย เกือบสายไป
เราทำบุญ ร่วมกัน ในวันหล้า
จึ่งต้องลา จากกัน อย่าหวั่นไหว
มาพบกัน อีกครั้ง ดุจบังใบ
แต่หัวใจ ของพี่ อยู่ที่เธอ
แม้จะพบ น้อยครั้ง ก็ยังรัก
มอบใจภักดิ์ เพียงน้อง ปองเสนอ
เก็บน้ำผึ้ง หวานฉ่ำ ไว้บำเรอ
ยามพบเจอ เปรอปรน ดั่งฝนพรำ
เราทั้งสอง หมองหม่น ต้องทนเจ็บ
แม้หนาวเหน็บ เข้าครอง ไม่ร้องร่ำ
ไม่เคยคิด ปลิ้นปลอก หรือหลอกอำ
ขอจงจำ รักพี่ นี้เพียงเธอ
“ไพร พนาวัลย์”
ยินคำอ้าง วางถ้อย ว่าคอยห่วง
หนึ่งในทรวง ห้วงรักภักดิ์เสมอ
ยังตราตรึง คะนึงหา ใคร่มาเจอ
คำเสนอ ซาบซึ้ง คะนึงนัย
แม้นว่าต้อง เป็นรอง ที่ข้องเกี่ยว
รักคำเดี่ยว เหนี่ยวรั้ง แต่ครั้งไหน
ถึงระทม ขมรับ มิกลับใจ
รักมอบไว้ แด่เธอ เสมอนิรันดร์
จะอย่างไร ยอมหมดไม่ถดถอย
ใจคงคอย แนบเรียง อยู่เคียงฝัน
แม้บางครั้ง ร้าวรอน นอนจาบัลย์
ต้องห่างกัน ให้เรา ต้องเศร้าตรม
ยอมเจ็บช้ำ กล้ำกลืน ไม่ฝืนจาก
ด้วยรักมาก ยากถอน รออ้อนสม
ขอใช้หนี้กรรมรัก สลักปม
แม้นระทมซมเศร้า....ยังเฝ้ารัก...
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
