อดีตย้ำซ้ำรอย ให้พลอยเหงา
รักเมื่อคราวกำสลด สิ้นรสหวาน
ไม่เหลือใด ให้ชื่น ขื่นดวงมาน
ขาดยาใจ สมาน ประสานรอย
ต้องอยู่กับ น้ำตา ทุกคลาคล่ำ
เจ็บกับเงา ระกำ ช้ำ..บ่อยบ่อย
ไร้ซึ่งรักภักดี ดั่งที่คอย
กลายเป็นคน เศร้าสร้อย บนรอยใจ
ยากจะเลือน เกลื่อนกลบ ลบความช้ำ
ที่ฝังย้ำ นำมา อุราไหว
ยังคงจำ ตรึกบ่วง อยู่ห้วงใน
ฉันเหมือนเธอ...ยามที่ใคร สิ้นใยดี
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
