หนาวพระพายห่มผ้า หายหนาว
เดือนแจ่มวะวับวาว ด่าวดิ้น
ผวยผืนขื่นระนาว มาห่ม
ระล่ำระลักสิ้น ถิ่นนี้ฤๅไฉน(๑๒๔)
ลมพัดหวนป่วนฟ้า มาไว
กวัดแกว่งแสลงใจ ไป่แคล้ว
คราลมป่วนฤทัย คงไม่ ดีนา
เจ็บจิตจุกเสียดแล้ว ห่อนรู้ฤทธิ์มัน(๑๒๕)
ขอวอนลมร่มแล้ว พึงจร
จงอย่ามาวะวอน เจ็บแท้
คะนึงซึ่งออนซอน จริงแน่ เลยนา
คงบ่สนเป็นแหล้ จบสิ้นกันที(๑๒๖)
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
