ฉันมิใช่นักกวีหรอก...ที่รัก
ด้วยหาวรรคทองใดยังไม่เห็น
คิดได้แต่ถ้อยคำอันลำเค็ญ
ไม่โดดเด่นด้วยภาษานักกวี
ฉันมิใช่นักกวีหรอก...ที่รัก
แม้จมปลักกับบทกลอนอักษรศรี
แต่ฉันยังเดียวดายทางสายนี้
ฉันไม่มีพรแสวงแสงสวรรค์
ฉันมิใช่นักกวีหรอก...ที่รัก
เพราะรู้จักแต่ถ้อยคำการห้ำหั่น
ใช้สำนวนไม่เด่นดั่งเพ็ญจันทร์
เส้นทางฝันจึงเศร้าไม่พราวพราย
ฉันมิใช่นักกวีหรอก...ที่รัก
จึงขลุกขลักกับนิยามไร้ความหมาย
เขียนแต่เรื่องหนาวเหน็บเกิดเจ็บตาย
หาความหมายใดใด...ไร้ราคา
ฉันมิใช่นักกวีหรอก...ที่รัก
เพียงตระหนักถึงภูเขาลำเนาป่า
ห่วงสัตว์โลกสูญดับไปลับลา
ใครจะมาเพลิดเพลินร่วมเดินทาง
ฉันมิใช่นักกวีหรอก...ที่รัก
ยิ่งเศร้าหนักเมื่อเธอเมินทำเหินห่าง
ชีวิตฉันจึงเสมือนภาพเลือนราง
แสงสว่างที่หวังไว้...พลันไร้แวว!ฯ
อริญชย์
๑๑/๖/๒๕๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
