ด้วยเจียมตัวเจียมใจจำไกลห่าง
สุดอ้างว้างจำทนแม้หม่นไหม้
ยังเฝ้าแอบแฝงอ่านมิผ่านไป
มิเคยมีวันใดจะไม่มอง
ขออยู่ในเงามืดไม่วืดวาด
มิบังอาจต่อคำประจำช่อง
ด้วยละอายแก่ใจผู้ใฝ่ปอง
เพียงประคองดวงใจมิให้เจอ
แต่จงรู้ไว้เถิดมิเปิดเผย
เพียงเปรียบเปรยหัวใจยามใครเผลอ
ว่าแอบภักดิ์แอบหลงพะวงเพ้อ
ว่าเธอคือขวัญใจดุจใบบัง
เพราะว่ากลอนไม่หวานเกรงกานท์กร่อย
จึงค่อยค่อยขีดเขียนประเพียรหยั่ง
โยนก้อนหินถามหน่อยประดอยดัง
ขออยู่หลังแมกไม้อดใจรอ
“ไพร พนาวัลย์”
เหมือนมีใจ ออกห่าง จึงวางท่า
ทำเป็นอ่อนภาษามิกล้าหนอ
แท้ซ่อนคม พรมกานท์ หวานลออ
ให้เรารอ จนป่วน ต้องครวญตาม
มัวหลงเพลิน เดินไกล จึงไม่ห่วง
ให้คอยหวง ทวงหา เพื่อมาถาม
เพราะเหตุใด ไม่เผย ละเลยความ
กี่ช่วงยามแล้วหนอ ต้องรอนาน
นี่หรือคน เคยเคล้า เฝ้าเย้าหยอก
พูดเหมือนหลอก ให้หลงตรงคำหวาน
สารพัน สรรค์ถ้อย ร้อยเพลงกานท์
ทำดวงมาน คนคอย ต้องพลอยตรม
เอาเถอะหนา จะลอง เชื่ออีกหน
อย่ากังวน วุ่นวาย หทัยขม
มาเถิดหนา ต่อกานท์ หวานภิรมย์
คลายระทม คนเหงา ที่เฝ้าคอย...
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
