ด้วยเจียมตัวเจียมใจจำไกลห่าง
สุดอ้างว้างจำทนแม้หม่นไหม้
ยังเฝ้าแอบแฝงอ่านมิผ่านไป
มิเคยมีวันใดจะไม่มอง
ขออยู่ในเงามืดไม่วืดวาด
มิบังอาจต่อคำประจำช่อง
ด้วยละอายแก่ใจผู้ใฝ่ปอง
เพียงประคองดวงใจมิให้เจอ
แต่จงรู้ไว้เถิดมิเปิดเผย
เพียงเปรียบเปรยหัวใจยามใครเผลอ
ว่าแอบภักดิ์แอบหลงพะวงเพ้อ
ว่าเธอคือขวัญใจดุจใบบัง
เพราะว่ากลอนไม่หวานเกรงกานท์กร่อย
จึงค่อยค่อยขีดเขียนประเพียรหยั่ง
โยนก้อนหินถามหน่อยประดอยดัง
ขออยู่หลังแมกไม้อดใจรอ
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
