อักษรเกลียวเกี่ยวก้อยฤๅหงอยเหงา
ยังหวานเย้าหยาดฟองละอองหวน
เช้าสายค่ำฉ่ำกานท์หวานรัญจวน
บ่ายดึกล้วนป่วนจินต์ด้วยยินคำ
แว่ววังเวงวิเวกนั้นเฉกเช่น
อกหลีกเร้นเรือนกายอายงามขำ
บทประพันธ์ตอบตอนกลอนลำนำ
ล้มและคว่ำทับร่างอย่างร้อนรน
จึงมิกล้าต่อความตามใกล้ชิด
อนุสิทธิ์คิดฝันหวั่นล่องหน
ทั้งรูปชั่วตัวดำเตี้ยต่ำตน
จึงยอมทนเจียมทางอย่างเดียวดาย
แต่โปรดรู้กลอนร้อยยังคอยเฝ้า
ติดตามเร้ารอยทางมิห่างหาย
อ่านผู้เดียวเกลียวเกลาเหมือนเมามาย
ด้วยหลงสายลายคำ..ประจำทรวง..
ปล.ขอฝากแฮปปี้เบิร์ดเดย์ พี่.พูนสุข ด้วยน่ะครับ
ส่งข้อความไปทางหลังไมค์ มิทราบได้รับหรือเปล่าเอ่ย?
ขอบคุณครับ..
อักษรกานท์ พานเศร้าแลเหงาหงอย
ด้วยยังคอย คนที่ ฤดีหวง
ทั้งเช้าสาย คล้ายว่า จะลารวง
จนวันล่วงเลยผ่าน ดั่งหวานคลาย
กระไรเลย เอ่ยคำ ดุจย้ำเล่น
ฤา ไม่เห็น คนคอย ใจลอยหาย
ร้อยลำนำ กำหนด พจน์เรียงราย
สื่อความหมาย สุนทร ใช่ซ้อนกล
หวังเธอมา ต่อกลอน อ้อนสนิท
เป็นดั่งมิตร ลิขิตฝัน วันสับสน
อย่าตำหนิ สิ่งใด อยู่ในตน
ปลดกังวล บ่นท้อ ฉันรอเธอ
หากแม้นยัง ตามอ่าน งานคนเศร้า
เถอะมาเย้า เคล้าเคียง สำเนียงเสนอ
เหมือนก่อนเคย เอ่ยพร่ำ เพื่อย้ำเจอ
อย่าให้เก้อ เพ้อคอย....จนน้อยใจ...
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
