เฝ้ารอ...
ระรินฝนหล่นปรอยดังถ้อยถัก
นึกถึงพักตร์จักตรึงคะนึงหวง
ละลิ่วลมพรมพัด..สะบัดทวง
จู่โจมหน่วงห้วงในฤทัยปรวน
ยังจำมั่นวันหนึ่ง...ซึ่งประสบ
ลิขิตพบพานให้...ใจผันผวน
จังหวะก้องห้องแด.อกแท้รวน
ให้นึกครวญหวนหาทุกคราวัน
แค่เปรยตามามองใจต้องเต้น
ดังว่าเล่นเห็นขำ..ใจพร่ำหวั่น
ขอเสกสรรค์ปันถ้อยมาร้อยกัน
อยากก่อฝันลั่นคำ...อำอึ้งไป
เห็นหน้านวลชวนตกตะลึงแล้ว
ก็หลบแววแคล้วตาว่าหวามไหว
มิกล้าพบ...สบซึ้ง...ให้ตรึงใจ
แม้นทรวงในให้เต้นดังเช่นกลอง
เผยใบหน้าคราอาย..มิวายแต้ม
ปากบางเรียวยิ้มแย้ม..แอร่มผ่อง
ทั้งต้องตาต้องใจหมายได้ครอง
นวลละอ่องปองเจ้าให้เฝ้าเรือน
"หากพี่นั้นคิดปองน้อง
ให้ยกขันหมากเงินทอง..มาขอพ่ออย่าคอยเลื่อน
น้องจะขอรอพี่...ไม่มีเลือน
พี่อย่าได้แชเชือน...ให้รีบมา"
คำเจ้ามอบตอบแล้วไม่แคล้วฝัน
ขอจำนรรค์..ลั่นคำ...ฉ่ำใจว่า
จะรีบยกขันหมากมา..ไม่รอช้า
จนเวลาล่วงเลยเปรยแสนไกล
..สิบปี..
ณ ตอนนี้....พี่กลับ....มารับไหว้
เห็นน้องอุ้มลูกน้อยพลอยหวั่นใจ
นั่นลูกใครได้มา...กล่อมลานอน
เหตุใดน้องต้องหลบไม่พบเล่า
ไหนคำเจ้าเฝ้ารอ...พะนอย้อน
เหตุไฉนไปแล้ว..แคล้วอาวรณ์
คำรักครอนจรลาปวดปร่ากมล
"เหตุใดน้องถึงลวงดวงใจพี่
เจ้ากลับไปมี คนรักใหม่..คำสัญญาลืมไปไร้เหตุผล
เจ้ารู้ไหม...พี่รักเจ้าจนใจล้น
เจ้ากลับไปมีคนรักใหม่...เหตุใดกัน"
นวลหลบหน้าน้ำตาเริ่มลาหลั่ง
กล่อมลูกน้อยไปทั้ง..ตั้งใจหัน-
กลับมาแล้วแว่วคำ....ที่รำพัน
เปรยบอกพลันวันนี้ที่คลี่คลาย
"พี่
น้องนี้รอพี่มาสิบปี..นึกว่าพี่ห่างหาย
ไปมีคนรักคนอื่น...น้องจึงวางวาย
น้องจึงแต่งงานใหม่...เมื่อปลายปีก่อน...น้องไม่ตั้งใจ"
ชายกลางคนบ่นร่ำพึมพำพูด
หายใจเข้าออกสูดค่อยพูดได้
ชักดาบออกแทงอก...นางตกใจ
สายเกินไปในรัก...ที่หักลง
นึกถึงพักตร์จักตรึงคะนึงหวง
ละลิ่วลมพรมพัด..สะบัดทวง
จู่โจมหน่วงห้วงในฤทัยปรวน
ยังจำมั่นวันหนึ่ง...ซึ่งประสบ
ลิขิตพบพานให้...ใจผันผวน
จังหวะก้องห้องแด.อกแท้รวน
ให้นึกครวญหวนหาทุกคราวัน
แค่เปรยตามามองใจต้องเต้น
ดังว่าเล่นเห็นขำ..ใจพร่ำหวั่น
ขอเสกสรรค์ปันถ้อยมาร้อยกัน
อยากก่อฝันลั่นคำ...อำอึ้งไป
เห็นหน้านวลชวนตกตะลึงแล้ว
ก็หลบแววแคล้วตาว่าหวามไหว
มิกล้าพบ...สบซึ้ง...ให้ตรึงใจ
แม้นทรวงในให้เต้นดังเช่นกลอง
เผยใบหน้าคราอาย..มิวายแต้ม
ปากบางเรียวยิ้มแย้ม..แอร่มผ่อง
ทั้งต้องตาต้องใจหมายได้ครอง
นวลละอ่องปองเจ้าให้เฝ้าเรือน
"หากพี่นั้นคิดปองน้อง
ให้ยกขันหมากเงินทอง..มาขอพ่ออย่าคอยเลื่อน
น้องจะขอรอพี่...ไม่มีเลือน
พี่อย่าได้แชเชือน...ให้รีบมา"
คำเจ้ามอบตอบแล้วไม่แคล้วฝัน
ขอจำนรรค์..ลั่นคำ...ฉ่ำใจว่า
จะรีบยกขันหมากมา..ไม่รอช้า
จนเวลาล่วงเลยเปรยแสนไกล
..สิบปี..
ณ ตอนนี้....พี่กลับ....มารับไหว้
เห็นน้องอุ้มลูกน้อยพลอยหวั่นใจ
นั่นลูกใครได้มา...กล่อมลานอน
เหตุใดน้องต้องหลบไม่พบเล่า
ไหนคำเจ้าเฝ้ารอ...พะนอย้อน
เหตุไฉนไปแล้ว..แคล้วอาวรณ์
คำรักครอนจรลาปวดปร่ากมล
"เหตุใดน้องถึงลวงดวงใจพี่
เจ้ากลับไปมี คนรักใหม่..คำสัญญาลืมไปไร้เหตุผล
เจ้ารู้ไหม...พี่รักเจ้าจนใจล้น
เจ้ากลับไปมีคนรักใหม่...เหตุใดกัน"
นวลหลบหน้าน้ำตาเริ่มลาหลั่ง
กล่อมลูกน้อยไปทั้ง..ตั้งใจหัน-
กลับมาแล้วแว่วคำ....ที่รำพัน
เปรยบอกพลันวันนี้ที่คลี่คลาย
"พี่
น้องนี้รอพี่มาสิบปี..นึกว่าพี่ห่างหาย
ไปมีคนรักคนอื่น...น้องจึงวางวาย
น้องจึงแต่งงานใหม่...เมื่อปลายปีก่อน...น้องไม่ตั้งใจ"
ชายกลางคนบ่นร่ำพึมพำพูด
หายใจเข้าออกสูดค่อยพูดได้
ชักดาบออกแทงอก...นางตกใจ
สายเกินไปในรัก...ที่หักลง
หนูขอโทษค่า...เขียนไปเขียนมามันเพลินหน่ะค่ะ ต้องขอโทษพี่สุด้วยนะคะ เพลินไปหน่อยพลอยนอกเรื่องเลยขอประทานอภัยจริงๆค่ะ อย่าโกรธกันเลยนะคะ นอกเรื่องแล้วยังยาวอีก...ขอประทานโทษพี่สุอย่างสูงเลยค่ะ...หนูไม่ได้ตั้งใจให้มันยาวขนาดนี้นะคะ...แล้วก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันนอกเรื่องด้วย...ขอประทานโทษค่า...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
