อักษรเกลียวเกี่ยวก้อยฤๅหงอยเหงา
ยังหวานเย้าหยาดฟองละอองหวน
เช้าสายค่ำฉ่ำกานท์หวานรัญจวน
บ่ายดึกล้วนป่วนจินต์ด้วยยินคำ
แว่ววังเวงวิเวกนั้นเฉกเช่น
อกหลีกเร้นเรือนกายอายงามขำ
บทประพันธ์ตอบตอนกลอนลำนำ
ล้มและคว่ำทับร่างอย่างร้อนรน
จึงมิกล้าต่อความตามใกล้ชิด
อนุสิทธิ์คิดฝันหวั่นล่องหน
ทั้งรูปชั่วตัวดำเตี้ยต่ำตน
จึงยอมทนเจียมทางอย่างเดียวดาย
แต่โปรดรู้กลอนร้อยยังคอยเฝ้า
ติดตามเร้ารอยทางมิห่างหาย
อ่านผู้เดียวเกลียวเกลาเหมือนเมามาย
ด้วยหลงสายลายคำ..ประจำทรวง..
ปล.ขอฝากแฮปปี้เบิร์ดเดย์ พี่.พูนสุข ด้วยน่ะครับ
ส่งข้อความไปทางหลังไมค์ มิทราบได้รับหรือเปล่าเอ่ย?
ขอบคุณครับ..