อักษรกานท์ วันว่าง ดูช่างเหงา
ไม่มีเขา ร้อยกรอง ทำนองหวาน
เพื่อปลอบโยน คนเศร้า ที่ร้าวราน
รอคำขาน หว่านพรม ด้วยตรมใจ
เหลือบมองดู เวลา คราคล้อยเคลื่อน
ตะวันเลื่อน เลือนลา พาหวั่นไหว
ระบายกลอน วอนคำ พร่ำพิไล
เธออยู่ไหน คนดี ไร้วี่แวว
ฉันเฝ้าเพียร เขียนกลอน ออดอ้อนหา
คอยเธอมา ต่อคำ ลำนำแก้ว
ตั้งแต่เช้า เข้าสาย จนบ่ายแล้ว
ไม่เห็นแนว ถ้อยถัก แม้นสักตอน
หรือมีเหตุ อันใด ให้ขัดข้อง
หรือเธอจ้อง ห่างหาย ใจทอดถอน
หรือว่าเธอ สิ้นใย ไม่อาวรณ์
หรือเบื่อกลอน คนเหงา ที่เฝ้าครวญ...
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
