ยอมใกลถิ่นถวิลหาผกาหอม
เพื่อดมดอมเพียงชั่ววันด้วยหวั่นไหว
แม้สายลมฉีกปีกร่วงถึงห้วงใจ
พร้อมบรรลัยเอมประทิ่นกลิ่นสุมนา
รักแรกพบเหมือนดอกไม้เมื่อแรกแย้ม
ดุจดั่งแก้มนงนุชสุดเสน่หา
แม้นได้ชมดมกลิ่นดวงสุดา
คอยตั้งตามองรอยยิ้มดูพริ้มพราย
กลิ่นดอกไม้ยวนยั่วตัวลุ่มหลง
ใฝ่พะวงดมดอมย่อมเสียหาย
มิยอมกลับสู่รังซังกะตาย
ยังมิคลายรีบไขว่คว้าหามาชม
ด้วยแพ้ยิ้มดอกไม้มิวายห่วง
สุดแหนหวงดวงใจได้เสพสม
บินคล้อยคล้อยไกลแสนไกลอยากดอมดม
เหมือนรักล่มแรมร้างเพราะนางจร
ริน ดอนบูรพา
๘ มิ.ย. ๕๕
ดุจดั่งแก้มนงนุชสุดเสน่หา
แม้นได้ชมดมกลิ่นดวงสุดา
คอยตั้งตามองรอยยิ้มดูพริ้มพราย
กลิ่นดอกไม้ยวนยั่วตัวลุ่มหลง
ใฝ่พะวงดมดอมย่อมเสียหาย
มิยอมกลับสู่รังซังกะตาย
ยังมิคลายรีบไขว่คว้าหามาชม
ด้วยแพ้ยิ้มดอกไม้มิวายห่วง
สุดแหนหวงดวงใจได้เสพสม
บินคล้อยคล้อยไกลแสนไกลอยากดอมดม
เหมือนรักล่มแรมร้างเพราะนางจร
ริน ดอนบูรพา
๘ มิ.ย. ๕๕