"วันนี้" พอเวลามาพ้นผ่าน
เรียก "วันวาน" สิ้นหมดความสดชื่น
ก่อน "วันวาน" เรียกขานว่า "วานซืน"
ไม่ยั่งยืนความฝันจึงผันแปร
เช่นกัน "วันพรุ่งนี้" ที่มั่นหมาย
ก็จะกลายเป็น "วันนี้" สี่งที่แน่
ที่เคยเรียก "วันหน้า" ตั้งตาแล
อันได้แก่ "อนาคต" ย่อมหมดไป
กลับกลายเป็น "ปัจจุบัน" ที่ฝันหา
เมื่อเวลาไม่หยุดจุดเคลื่อนไหว
"ปัจจุบัน" เป็น "อดีต" กรีดหัวใจ
รักจึงไกลเพราะเวลามาพรากเรา
วันแรกรักเริ่มก่อบริสุทธิ์
มาถึงจุดนี้แล้วไม่แคล้วเศร้า
รักแปรเปลี่ยนไปได้ไม่เหลือเงา
แต่จะเอาอะไรในความจริง
ปล่อยให้กาลเวลาจารึกไว้
ร่องรอยในเบื้องหลังทั้งชายหญิง
เป็นทางผ่านไว้จำคำอ้างอิง
ไม่หยุดนิ่งความรักมักเหมือนกัน
ดาว อาชาไนย
...หากวันนั้น บริสุทธิ์ ผุดด้วยรัก
ที่จริงใจ ร่วมภักดฺิ์ เป็นหลักมั่น
เช่นโขดหิน ยั่งยืน ทุกคืนวัน
คงมิหวั่น น้ำเซาะ กระเทาะแรง...
...วันนี้เหมือน ว่าใจ ไร้วันนั้น
ความผูกพัน เผยให้ ไร้ความแกร่ง
ความรู้สึก เจ็บนัก รักเปลี่ยนแปลง
ไยเสแสร้ง รักฝาก จากให้ครวญ...
...หาด..ทรายลบ กลบกลืน ยามคลื่นซัด
รอยที่ขัด ก็กลาย สลายล้วน
แต่ฤทัย มีร่อง รอยต้องทวน
..ยิ่งลบ.. ยิ่งใจป่วน ชวนร้าวราน...
รัตนาวดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
