ร้ายดี..มิจีรัง
ตนลำพัง...ควรแก้ไข
หลอมเหลว..แห่งเปลวไฟ
มิจรัส...เหมือนจัดเจน
เรียนรู้..ดูเอาบ้าง
ใช่เอ่ยอ้าง...มองไม่เห็น
โง่งม..ใต้ตมเย็น
ถากด้วยสิ่ว...มิหลิ่วตา
เข้าเมือง..ก็ควรมอง
ไยคะนอง...ดั่งโหยหา
เป็นบัว..ใต้ธารา
ฤๅยากเย็น..บำเพ็ญเพียร
อุเบกขา..ธรรมจารีต
เขาปราณีต...จึ่งคลื่นเหียน
สู้หน้า..ว่าข้าฯเนียน
ยังบ่ห่อน...อ่อนวินัย
เฉกเช่น..ชาติคางคก
ยางหัวตก...นั่นไฉน
ครึ่งบก..เหมือนตกใจ
ครึ่งน้ำคำ...ยังทำงอน
โสว..จัสสตา
เปล่งวาจา...เพื่อจะสอน
อย่าขึง..ตะบึงตะบอน
อยู่ต้องอาลัย...ไปต้องคิดถึง
เตือนตนใช่คนเลิศ
ใช่ประเสริฐเกิดเป็นหนึ่ง
ขาวดำรู้คำนึง
รู้สิ่งซึ่งพึงกระทำ
ความดีพอมีบ้าง
แต่มิอ้างสร้างเกินก้ำ
กลับมักโดนปรักปรำ
กล่าวทิ่มตำอำเภอใจ
พบคนก่นตำหนิ
ยอมขันติมิสาวไส้
แต่คงหลงผิดไป
เขาจึงไม่เห็นความดี
สุนทรวิทย์
ใช่ประเสริฐเกิดเป็นหนึ่ง
ขาวดำรู้คำนึง
รู้สิ่งซึ่งพึงกระทำ
ความดีพอมีบ้าง
แต่มิอ้างสร้างเกินก้ำ
กลับมักโดนปรักปรำ
กล่าวทิ่มตำอำเภอใจ
พบคนก่นตำหนิ
ยอมขันติมิสาวไส้
แต่คงหลงผิดไป
เขาจึงไม่เห็นความดี
สุนทรวิทย์