ฯลฯ
บทสุดท้าย ปลายทาง ร่างทรงรัก
ต้องเสียหลัก หักจิต คิดไห้หวน
จบชีวิต ติดสลัก รักเรรวน
สิ้นเสสรวล เปรมปรีดิ์ ....ใช้หนี้กรรม...
“สุนันยา”
เก็บเอาความอาลัยในใจคว้าง
รักอำพรางพันผูกถูกขยำ
เป็นร่างทรงรักเหน็บเพื่อเก็บงำ
เป็นความจำพรั่งพรูหนูทดลอง
เก็บอาการซ่อนไว้ในใจล้า
บ่วงน้ำตาลาเลือนเหมือนลองของ
รักในร่างเซ่นสรวงทรวงคะนอง
เหมือนสำรองรักไว้ในใจนั้น
กติการักเอยเคยกำหนด
รักกำสลดกำสรวลครวญถวัล
คือร่างทรงรักปลงเหมือนลงทัณฑ์
เก็บจาบัลย์ข่มขื่นสะอื้นคอย
รักนั้นคือเงาพยนต์บนร่างทรง
ผู้อาจองแต่เพียงเงาอันเศร้าสร้อย
บรรลุความปรารถนาพาเลื่อนลอย
เมื่อรักปล่อยคอสะพานก็ลาญร้าว
รการตติ
เป็นสิ่งที่ ต้องรับ ด้วยอับโชค
อยู่บนโลก ดายเดียว เปลี่ยวใจสาว
สิทธิ์ที่มี เพียงสลัก รักชั่วคราว
เหมือนดั่งดาว สิ้นแสง แฝงเมฆา
มีหัวใจ ไร้รัก ภักดีมั่น
ที่โศกศัลย์ ฉันยอม พร้อมใฝ่หา
เก็บกลืนช้ำ พร่ำรัก ฝากโปรยมา
เสน่หา ยวนเย้า เคล้าเคลียคลอ
ซ่อนระทม ตรมท้อ เพื่อก่อเหตุ
ให้สังเวช ใจตน ทนร่วมหอ
สิ้นรักวาง แนบเรียง เคียงพะนอ
สิ่งที่รอ ก่อร่าง เพื่อสร้างตน
เพราะสังคม มองคน บนพื้นฐาน
มีเงินหว่าน พานพบ บรรจบผล
ซื้อสิ่งหมาย ได้เปรียบ เทียบชั้นชน
หนีความจน สิ้นศักดิ์ศรี...พลีร่างกาย
เป็นร่างทรง รักลวง ร่วงลงเหว
เป็นคนเลว ไร้รัก พักพิงหมาย
เป็นคนเศร้า เขาหมาง ไร้ยางอาย
เป็นคนร้าย ...ใจช้ำ ทำเพราะจน..
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
