สิ้นเสสรวล เปรมปรีด์...ใช้หนี้กรรม...
หลงรักเจ้า เผ่าผี ที่ชั่วร้าย
ถูกกล้ำกราย ฟอนฟะ เพียรขยำ
ใจเอ๋ยใจ ใยอ่อน ผ่อนตามคำ
เลยถลำ ช้ำอุรา คากับมือ
เขาใช้ร่าง สร้างถ่วง รักลวงโลก
เธอวิโยค กลืนกลั้น กระนั้นหรือ
กายเอ๋ยกาย ร่ายรำ ทำเซื่องซือ
เสแสร้งคือ ภิรมย์ สมสุขดี
จะทนถ่อ ต่อไป ได้กี่ยก
ดูสิฟก บวมแดง แรงขยี้
หยุดเอ๋ยหยุด ฉุดจิต คิดสักที
เขาใช่มี พลีภักดิ์ จริงรักเธอ
หักห้ามให้ ใช้ทรวง เพื่อลวงรัก
จงไสผลัก ห่างตา อย่าเผยอ
เจ็บเอ๋ยเจ็บ..เทพบุตร สุดเลิศเลอ
คงจะเจอ ไม่นาน เกินการรอ
รพีกาญจน์ 59
ดั่งว่าเป็น ตราบาป ฉาบความหวาน
ชื่นเพียงผ่านบางคราว ที่เฝ้าขอ
รักเสแสร้าง แกล้งเคล้า พะเน้าพะนอ
แม้นสุดท้อ จำทน ผลของกรรม
ค่านิยม บ่มขวาง ทางรักเกิด
หวังได้เลิศ งามหรู ดูงามขำ
แอบซ่อนนัย ใจเจ็บ ที่เก็บอำ
ยอมเจ็บช้ำ ต่ำค่า อุราตรม
ดูภายนอก ฉาบฉวย ด้วยเสริมแต่ง
ตกอยู่แหล่ง อบาย กายสุขสม
ล่อลวงรัก เพียงระบาย ในอารมณ์
แต่ระทม ถมทรวง เขาล่วงเกิน
คิดผลักไส ไกลห่าง ร่างทรงรัก
กลับตระหนัก อาลัย ให้ขัดเขิน
ประนามตน ทนอยู่ สู้เพื่อเงิน
ตัดใจเมิน รักแท้ แพ้เงินตรา.....
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
