ฯลฯ
บทสุดท้าย ปลายทาง ร่างทรงรัก
ต้องเสียหลัก หักจิต คิดไห้หวน
จบชีวิต ติดสลัก รักเรรวน
สิ้นเสสรวล เปรมปรีดิ์ ....ใช้หนี้กรรม...
“สุนันยา”
เก็บเอาความอาลัยในใจคว้าง
รักอำพรางพันผูกถูกขยำ
เป็นร่างทรงรักเหน็บเพื่อเก็บงำ
เป็นความจำพรั่งพรูหนูทดลอง
เก็บอาการซ่อนไว้ในใจล้า
บ่วงน้ำตาลาเลือนเหมือนลองของ
รักในร่างเซ่นสรวงทรวงคะนอง
เหมือนสำรองรักไว้ในใจนั้น
กติการักเอยเคยกำหนด
รักกำสลดกำสรวลครวญถวัล
คือร่างทรงรักปลงเหมือนลงทัณฑ์
เก็บจาบัลย์ข่มขื่นสะอื้นคอย
รักนั้นคือเงาพยนต์บนร่างทรง
ผู้อาจองแต่เพียงเงาอันเศร้าสร้อย
บรรลุความปรารถนาพาเลื่อนลอย
เมื่อรักปล่อยคอสะพานก็ลาญร้าว
รการตติ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
