****เก็บระทม ข่มไว้ อยู่ในอก
น้ำตาตก ร่ำไห้ ไม่กล้าเผย
ปั้นหน้ายิ้ม พริ้มพราย ผู้หมายเชย
ใครเล่าเอย รู้นัย ดวงใจตรม
ต้องเสแสร้ง ให้เห็น ว่าเป็นสุข
ทั้งที่ทุกข์ ปลุกท้อ ก่อทับถม
ด้วยชีวิต คิดวาง ทางสังคม
เขาชื่นชม เพียงเปลือก จึงเลือกทำ
สิ้นรักจริงอิงแอบแนบไออุ่น
ด้วยความคุ้น มากมี ที่ถลำ
มองภายนอก ออกฉาก วิบากกรรม
พบหมองช้ำ กล้ำกลืน สะอื้นครวญ
บทสุดท้าย ปลายทาง ร่างทรงรัก
ต้องเสียหลัก หักจิต คิดไห้หวน
จบชีวิต ติดสลัก รักเรรวน
สิ้นเสสรวล เปรมปรีดิ์ ....ใช้หนี้กรรม...
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
