ก็เพราะรัก ปักใจ ให้เพียงหนึ่ง
ไม่อาจขึง ดึงใจ ไกลขื่นขม
ร้อยเรื่องราว คราวอยู่ คู่เคยชม
แม้นระทม ถมทับ กลับเฝ้าคอย
ยากจะลืม ลืมได้ ให้ท้อนัก
ใจคงภักดิ์ รักแท้ แม้ต้องหงอย
ใคร่ลบเลือน เหมือนลมพรมพัดลอย
จนรักคล้อย ปล่อยวาง ทางร้าวรอน
มีชายอื่น ยื่นถ้อย คอยเสนอ
ไม่อาจเผลอ เจอใคร ให้ถ่ายถอน
รักในทรวง ห่วงเหลือ เอื้ออาทร
อดีตย้อน ซ่อนใจ ให้จดจำ
ยิ่งอยากลบ กลบรอย พลอยสะอื้น
กลับไม่ชื่น รื่นรมย์ พรมงามขำ
มีแต่ตรม ถมมา พาระกำ
ได้แต่ช้ำย้ำทรวง บ่วงอาลัย......
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
