รักเขามาก จากไป จึงได้เจ็บ
เหมือนหนามเหน็บ ทิ่มใจ ไม่ให้ฝัน
สุดทางรัก พักพิง มาทิ้งกัน
จึงไหวหวั่น ยิ่งนัก เมื่อรักกลาย
ด้วยเรารัก เขามาก ลำบากเหลือ
ไม่เคยเผื่อ ฤทัย จึงได้หาย
ทนระทม ตรมหน่น กระวนกระวาย
รักสลาย เป็นแน่ ท้อแท้ใจ
แม้จะคร่ำ ครวญหา นิจจาเอ๋ย
ไฉนเลย จะย้อนกลับ สับปรับไหม
ด้วยว่าเขา ตัดเยื่อ ไม่เหลือใย
ขืนรั้งไว้ ปวดเจ็บ กว่าเล็บแทง
สุดทางรัก ทางฝัน สวรรค์ล่ม
ต้องซานซม ขมขื่น สะอื้นแหยง
เสียแรงรัก หวังไว้ ไยเปลี่ยนแปลง
ใจฉันแกว่ง ขาดสบั้น เธอหั่นลง
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
