เพียงพบพักตร์ครั้งแรกไยแปลกนัก
ให้นึกรักคนดีพี่ครวญคร่ำ
เคยได้ยินเขาบ่นคนใจดำ
เกรงถลำช้ำฟกดั่งตกตาล
ตกเป็นทาสรักแล้วดวงแก้วเอ๋ย
อยากเปิดเผยความในคนไกลบ้าน
ถ้าไม่บอกให้รู้คงร้าวราน
เดี๋ยวมองผ่านเลยไปมิใยดี
เกรงว่าเจ้ามีคู่อยู่เคียงข้าง
ใจคงร้างลาลับไม่กลับที่
หลงรักเขาข้างเดียวเปลี่ยวชีวี
ดั่งราตรีไร้จันทร์ในวันคอย
คิดอีกทีมีรักให้พักร้อน
เฝ้าอาทรต่อกันในวันด้อย
ดั่งน้ำทิพย์ชะโลมใจให้เนื้อกลอย
อย่าท้อถอยเลยหนามุ่งหน้าเดิน
ขอให้รักเป็นพลังดั่งม้าศึก
ที่คักคึกฮึกเหิมเกริมเหาะเหิน
มีดวงจิตไม่น้อยตั้งร้อยเกิน
เข้าเผชิญอุปสรรค เพื่อรักเรา
“ไพร พนาวัลย์”
เขียนไป งงไป เฮ้อ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
