คิดถึงเดือนเพื่อนเราเจ้าจรจาก
ทิ้งให้ฟากฟ้าหม่นจนดาวหงอย
น้ำตาดาวร่วงหล่นดั่งฝนปรอย
โอ้ดาวน้อยริบหรี่ไมตรีร้าง
เคยหยอกล้อยามเหงากระเง้ากระงอด
อ้อมแขนกอดอุ่นไอไยมาห่าง
หรือว่าเดือนมีเพื่อนใหม่ใจอำพราง
ปล่อยดาวร้างเจ็บกมลจนหม่นท้อ
เป็นเพราะดาวไม่แจ่มแค่แซมสรวง
ไร้คนห่วงหนาวใจได้เพียงขอ
หยาดน้ำใจจากเดือน...เพื่อนดาวรอ
จะให้พ้อรอเจ้านานเท่าใด
ราตรีนี้แซมดาวหนาวและหม่น
จะมีคนห่วงหวงทักทวงไหม
อีกไม่นานดาวน้อยจะลอยไกล
จากห้วงใจของเดือน...จนเลือนลับ
"ประภาคาร"
แซมถ่ายดอกหญ้าดอกนี้ เมื่อ หลายวันก่อน มันขึ้นอยู่ข้างๆรั้วในสวน
คนสวนจะถอนมันทิ้งหลายวันแล้ว แซมขอไว้....
มันคงเหงาเท่าๆ กับแซม....
ยิ่งเข้ามาบ้านกลอน ยิ่งทำให้แซมถามตัวเองว่า...
ทำไมแซมต้องไปอยู่ซะปลายฟ้า...
บ้านสวนอบอุ่นกว่าตั้งเยอะ...
บางครั้งชีวิตเราก็เดินไปเพียงแค่...เพราะมันมีทางข้างหน้าให้เดิน..
อารมณ์แซมอ่อนไหว..หวั่นไหวขึ้นมาก ตั้งแต่เข้าบ้านกลอน..
มันดีหรือไม่ดีนะ...
หรือว่า...
ที่นี่เป็นเพียงแดนสนธยา.....
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
