เมฆขลาช้าก่อนอย่าร่อนแก้ว
หัวใจสั่นหมดแล้วดวงแก้วเอ๋ย
อย่าล่อแล้วหายลับไม่กลับเลย
ทำให้เคยคุ้นจินต์แล้วบินจร
รามสูรขวานบิ่นถวิลเจ้า
อยากคลอเคล้ากานดาเข้ามาอ้อน
ชอบล่อแก้วแวววับไม่หลับนอน
เฝ้ารานรอนทุกครายามฟ้ามัว
ประกายแก้วบาดตาจนหน้ามืด
ขว้างขวานวืดหายวับไม่จับขั้ว
วางแก้วลงเถิดหนาจงอย่ากลัว
แล้วมอบตัวหัวใจให้ชายเดียว
เลิกล่อแก้วก๋ากั่นเถิดวันนี้
อยู่กับพี่จนตายจะคายเขี้ยว
จะรักเจ้าตาคมอย่างกลมเกลียว
จะเลิกเที่ยวขว้างขวาน เพื่อกานดา
“ไพร พนาวัลย์”
เอ๋า มัวลับขวานอยู่ ไม่คมซักกะที โดนเจ้าสเลเต แซงอีกแล้ว
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
