หากเมื่อใด ใจแปร แค่บอกมา
ผ้าเช็ดหน้า หนึ่งผืน พี่ยื่นให้
เพื่อเก็บไว้ เช็ดมูกเค็ม เต็มแก้มหน้า
อาจใช้มัน บรรจงพับ ซับน้ำตา
หลายเพลา ไร้ร่าง รักย่างกราย
เขาคงโอ่ โกหก ตลกลิ้น
ทำน้องดิน ละเหี่ย เศร้าเสียหาย
มั่นจงรัก ภักดิ มิคลอนคลาย
ผลสุดท้าย ทิ้งไป ทำได้ลง
คงแสร้งบ้า ท่าขรึม ลืมแล้วล่ะ
คนใจพระ เรียงหน้า มาโขยง
ควรสลัด ตัดใจ ไม่พะวง
สักวันคง พบแฟน ชายแสนดี
เดินเลียบเลาะ เกาะประตู ดูตลอด
อยากพร่ำพลอด กลัวน้อง จะหมองศรี
หนุ่มชาวสวน พรวนไถ ไร้ดีกรี
หลบอยู่ที่ ข้างเสา เฝ้าแต่มอง
รพีกาญจน์ 59
คนที่ยืน ข้างเสา เขาใครนะ
มิเคยผละ ไปไหน ได้แต่จ้อง
ใคร่รู้จัง ทำไมเหรอ จึงเผลอมอง
ฤาเห็นน้อง น่าสมเพช เวทนา
ขอบคุณนะ ผ้ายื่นให้ ไว้ซับมูก
คนที่ถูก เขาลืม ซึมหนักหนา
แต่ยังมี "พี่รพีฯ" นี้เยียวยา
คอยยื่นผ้า พร้อมสบตา มาทายทัก
คราระทม ทุกข์ท้อ ขอเพียงหนึ่ง
คนซึ้ง-ซึ้ง เข้าใจ ไม่หาญหัก
คน-คนนี้ ที่ปอง ใจน้องรัก
เอาไปซัก ให้เสร็จ ผ้าเช็ดมูก..
มิเคยผละ ไปไหน ได้แต่จ้อง
ใคร่รู้จัง ทำไมเหรอ จึงเผลอมอง
ฤาเห็นน้อง น่าสมเพช เวทนา
ขอบคุณนะ ผ้ายื่นให้ ไว้ซับมูก
คนที่ถูก เขาลืม ซึมหนักหนา
แต่ยังมี "พี่รพีฯ" นี้เยียวยา
คอยยื่นผ้า พร้อมสบตา มาทายทัก
คราระทม ทุกข์ท้อ ขอเพียงหนึ่ง
คนซึ้ง-ซึ้ง เข้าใจ ไม่หาญหัก
คน-คนนี้ ที่ปอง ใจน้องรัก
เอาไปซัก ให้เสร็จ ผ้าเช็ดมูก..
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
